Τίς δὲ τῶν τε κιόνων καὶ λίθων διαριθμήσαιτο τὴν εὐπρέπειαν, οἷς τὸ ἱερὸν κεκαλλώπισται; Λειμῶνί τις ἂν ἐντετυχηκέναι δόξειεν ὡραίῳ τὸ ἄνθος. Θαυμάσειε γὰρ ἂν εἰκότως τῶν μὲν τὸ ἁλουργὀν, τῶν δὲ τὸ χλοάζον, καὶ οἷς τὸ φοινικοῦν ἐπανθεῖ καὶ ὧν τὸ λευκὸν ἀπαστράπτει, ἔτι μέντοι καὶ οὗς ταῖς ἐναντιωτάταις ποικίλλει χροιαῖς ὥσπερ τις ζωγράφος ἢ φύσις. Ὀπηνίκα δέ τις εὐξόμενος ἐς αὐτό ἴοι, ξυνίησι μὲν εὐθύς ὡς οὐκ ἀνθρωπεία δυνάμει ἤ τέχνη, ἀλλὰ θεοῦ ῥοπῆ τὸ ἔργον τοῦτο ἀποτετόρνευται· ὁ νοῦς δὲ οἱ πρὸς τὸν θεὸν ἐπαρόμενος ἀεροβατεῖ, οὐ μακρὰν που ἡγούμενος αὐτὸν εἶναι, ἀλλ’ ἐμφιλοχωρεῖν μάλιστα οἶς αὐτός εἵλετο. (Προκόπιος Κασσαρεὺς, Περὶ κτισμάτων)