«Ἐπηλύς ποτε πενὴς εἰς Ἀθήνας ἀφικνεῖται καὶ δοῦλος τῷ Διογένει γίνεται. Τοῦτον ὁ Διογένης, διὰ τὸ ἄχαριν καὶ φίλεριν εἶναι, δὶς καὶ τρὶς τῆς ἡμέρας ἔδερε. Ὁ δοῦλος ἄπελπις διὰ τοῦτο ἦν καὶ μετ’ ὀλίγον ὁ τάλας ἀπέδρα. Διογένης δ’ ὅμως τὸν ἄπολιν φυγάδα οὐ διώκει. «Αἰσχρὸν γάρ», ἔλεγεν, «τὸν μὲν δοῦλον ἄνευ τοῦ Διογένους ὑπομένειν διάγειν, Διογένη δ’ ἄνευ τοῦ δούλου οὔ».»